.png)
Lukashenko heeft ons al vreemd doen opkijken. Zijn vliegtuigkaping was ongezien. De manier waarop hij de oppositie in zijn land en zelfs de bevolking onderdrukt, evenzeer. De manier waarop hij systematisch migranten als het ware recruteert en misbruikt als wapen van hybride oorlogvoering tart de verbeelding. Lukashenko belaagt niet alleen grenzen, hij verlegt ze ook. Zijn manoeuvers doen onwillekeurig denken aan andere signalen die we in het recente verleden hebben geregistreerd en die staan voor verruwing en verval van normen en regels van de internationale politiek. De annexatie van de Krim en het débacle van Kaboel waren al signalen van dezelfde soort.
Het beste antwoord dat wij als Unie hier op kunnen geven, is onszelf sterker maken. De vragen liggen al langer op tafel. Hoe best investeren in weerbaarheid en zelfredzaamheid? Hoe dringende vooruitgang boeken in ons defensie- en veiligheid? Hoe een kwaliteitssprong maken in ons asiel- en migratiebeleid, met inbegrip van effectieve bescherming van onze grenzen? Hoe doelmatig inzetten op internationale samenwerking met betrouwbare en solidaire bondgenoten? Hoe meest doordacht de multilaterale aanpak vrijwaren en bevorderen, gebaseerd op internationaal recht dat niet zo evident blijkt te zijn als verhoopt? We koesteren de ambitie van een volwaardige speler in de wereld. Ons potentieel laat dit toe, maar dan moeten stappen worden gezet. Het hangt allemaal van onszelf af.
.png)